اثر تعداد جلسات تمرینات هوازی تداومی و تناوبی در هفته بر برخی شاخص های تعیین کننده سلامتی قلب در موش های صحرایی یائسه

سابقه و هدف: هدف از این پژوهش، مطالعه مقایسه تاثیر دوازده هفته تمرین تداومی و تناوبی هوازی سه و پنج جلسهای در هفته بر برخی شاخصهای تعیین کننده سلامتی قلب (پروتیین واکنشی c با حساسیت بالا، کلسترول لیپوپروتیین کم چگالی و پرچگالی) در موشهای صحرایی ماده بود. مواد و روش ها: 88 سر موش صحرایی ماده (نژاد ویستار با وزن 93/4 ± 6/325 گرم، سن 21 ماه که حداقل 3 ماه از اتمام دوران بارداری آنها گذشته بود) به طور تصادفی به سه گروه اصلی شامل گروه کنترل، تداومی و تناوبی 3 و 5 جلسهای و زیر گروههای پیش آزمون، میان آزمون و پس آزمون تقسیم شدند. برنامه تمرینی تداومی به مدت 12 هفته و هفتهای 3 و یا 5 جلسه تمرین با سرعت 12 تا 23 متر در دقیقه و مدت 10 تا 122 دقیقه بصورت پیشرونده اجرا شد. خونگیری در سطوح پایه و به دنبال 12 تا 14 ساعت ناشتایی در سه مرحله با شرایط مشابه انجام و مقادیرcrp hs- با روش ایمنوتور بیدیمتریک و شاخصهای ldl-c و hdl-c نیز با روش آنزیماتیک اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمونهای آنالیز واریانس در سطح 5/ p£0تحلیل شد. یافته ها: نتایج نشان داد مقادیر crp hs- گروه کنترل پس از 6 و 12 هفته افزایش معنی داری داشته، در حالی که در هر دو گروه تمرین تداومی و تناوبی در 6 هفته نخست تمرین کاهش غیرمعنی داری مشاهده شد که این کاهش در پایان هفته دوازدهم- به غیر از گروه تناوبی 3 جلسهای- در سایر گروهها به لحاظ آماری معنادار بود. به علاوه، بررسی تغییرات بین گروهی hs-crp، ldl-c و hdl-c نشان داد این تفاوت فقط بین دو گروه کنترل و تداومی 5 جلسهای به دنبال 6 و 12 هفته تمرین معنی دار است. استنتاج: با توجه به نتایج حاصله میتوان گفت اگر چه در مجموع اثر بخشی تمرینات تداومی 5 جلسهای بیشتر از تمرینات تناوبی است، اما برای مهار پاسخ التهابی، طول دوره تمرینی مهمتر از تعداد جلسات تمرینی در هفته می باشد.